Ze kunnen al poseren!!

Het is een heel gedoe geweest maar na drie dagen is het toch gelukt om de filmpjes van het afgelopen weekend op Youtube te krijgen. Het gaat extreem traag. Misschien heeft dit te maken met het geheugenprobleem van mijn pc waar ik steeds waarschuwingen over krijg. Mijn camerawerk zal nooit in aanmerking komen voor een prijs maar dat maken de kittens met hun heerlijke koppies en gedrag wel weer goed. Niet schrikken van het lawaai dat Eesz aan het einde van het tweede filmpje maakt. Ze moet eerdaags weer een cortisoneninjectie om de irritatie in haar luchtpijp, ooit opgelopen door de beademingsslang tijdens een operatie, te remmen.

De filmpjes:

Eerste

Tweede

Derde

We hebben een aantal hoopvolle wensessies met Jewel en de wildkleur poezen gehad. Haar moeder Tresca bleek het probleem niet te zijn, Nieckje ook niet maar arme Orchid is de pineut. Wanneer Jewel ergens van schrikt, niet altijd voor ons mensen te herleiden want door de moederhormonen is ze natuurlijk erg bezorgd voor het welzijn van haar kittens, heeft ze nu de neiging om dit meteen af te reageren op een wildkleur Somalipoes. Gelukkig niet op de lieve oude wildkleur Abessijnse poes Sijntje. Ik vond het heel triest dat onze gezelligheidslievende meiden niet meer in de huiskamer konden en daarom ben ik aan het proberen geweest om Jewel met haar kittens boven te kunnen krijgen. En dat is gelukt. Per dagdeel ruil ik nu Jewel met de bruine meiden en zo komt iedereen aan zijn trekken. Vanavond heb ik naast Jewel ook Lexie met haar kinderen boven. Beide moedertjes blijven constant bij de kittens maar het valt me wel op dat de moedertjes vaak om de beurt zogen. De kittens discrimineren niet en drinken bij iedere moederpoes die op het juiste moment aanwezig is. Ik moet er dus wel op letten dat de kleinste kittens wel genoeg krijgen. De grote kittens eten echt al heel goed. Carnibest, repen lamshart en vanavond gekookte vis. De kleintjes houden het nog bij flesjes kittenmelk en lepeltjes pap gemaakt van kittenmelk en Carnibest. Ik ben heel tevreden over de groei en het verschil tussen de gewichten van alle zeven kittens wordt iedere dag kleiner. De kleinste poes van Lexie scheelt maar 60 gram met de grootste van Jewel.

Waakzame Jewel, ze let overal op.

Het hoekje achter de ren is favoriet. 

Poezengeluk.

Het rennetje heb ik vorige week wel een stukje naar rechts verplaatst want het lukte Jewel toch om boeken uit de boekenkast te wurmen. Ik dacht dat ik alles veilig had door de klep van de kooi rechtop tegen het wandmeubel vast te zetten. Dat kiertje dat er nog was, bleek voldoende ;-) Aparte Jewel. We hebben in deze hoek al zo vaak nestjes laten opgroeien en nooit gooiden de moedertjes de boeken uit de kast. We hebben heel, heel veel geluk gehad dat het boekje dat viel een klein pocketboekje was, want het viel wel boven op de slapende kittens in dat hoekje.
Ik schrok me echt wild want op een vergelijkbare manier zijn we in 1993 onze lieve Valentijn verloren. Een kat liep over een plank met ordners (vnl. voor het redactiewerk voor de rasclub Raskan) en een zo goed als lege map lag daar weer bovenop en die viel omlaag. Op Valentijn die op een kussen lag te slapen. In eerste instantie dachten we dat het met een sisser was afgelopen maar dat was helaas niet zo. De dierenarts kon niets vinden en dacht ook niet dat de gevallen ordner, zo eentje met metalen hoekjes, de oorzaak kon zijn want Valentijn had geen pijnklachten. Omdat er wel een boel gerommel te horen was in zijn buik zocht de dierenarts de oorzaak ergens in zijn maagdarmstelsel en gaf hem voor een onderzoek een contrastvloeistof in via een sonde. En toen ging het verschrikkelijk fout. De sonde bleek nl. niet in zijn slokdarm te zitten maar in zijn luchtpijp en toen kwam deze vloeistof in zijn enige nog werkende long. De ordner had hem namelijk een klaplong bezorgd. De dierenartsen hebben gedaan wat ze konden en ik dacht in mijn naïviteit dat het wel goed zou komen maar Valentijn bleek niet meer te redden.

Huibert  was niet thuis toen het pocketboekje omlaag viel maar ik wilde de kittenren per direct veilig hebben en gelukkig lukte me dat. Hij is zelfs een stukje ruimer geworden.
Over ongelukken gesproken. Het poesje van Jewel dat drie dagen na haar geboorte was overleden, had wel een ongeluk als oorzaak. Vorige week kwam de uitslag binnen. Ik wilde per se weten wat er gebeurd was. Haar dood had in theorie ook een erfelijke of infectieuze oorzaak kunnen hebben maar dat wilde er bij mij vanaf het eerste moment niet in. Dan had ik in al die jaren zoiets wel vaker moeten meemaken. Een poesje dat 2,5 dag normaal functioneert en waarvan na haar overlijden de nestgenootjes het goed blijven doen doen, gaat zomaar niet dood. De oorzaak was dus wat ik al dacht; een ongelukkige landing van haar moedertje doordat ik, goed bedoeld voor de warmte en veiligheid, een te hoge rand had gemaakt. Mijn schuld dus!

De te hoge rand.

Hier is de rand lager en oma Tresca is op kraambezoek.

Door het kiertje ontging Jewel niets.

Gelukkig is Jewel niet echt van streek geweest door het verlies van haar kittentje. Door de inwendige bloeding zal het poesje bewusteloos zijn geraakt en eenmaal in coma zijn overleden. Tresca was ooit echt enorm van slag toen een pasgeboren kitten een darmbloeding kreeg. De waarnemend dierenarts waar wij naar toe gingen om het kitten uit zijn lijden te laten verlossen, kon niet verklaren waarom Tresca zo enorm overstuur was en vermoedde ernstige pijnklachten. Maar zelf de toediening van morfine hielp niets. De volgende ochtend belde ik mijn eigen dierenarts en daar kwam het advies vandaan om het moedertje een halfje Clomicalm te geven. Ongelooflijk, dat was het. Naast natuurlijk het hormoon dat vrij komt wanneer er gezoogd werd - ik ging ieder uur een kwartiertje samen met Tresca bij de kittens zitten. Hield Tresca vast en liet de kittens drinken. En binnen de kortste keren was Tresca weer de geweldige goede moederpoes die we kenden.
Het is dus lang niet altijd rozengeur en maneschijn bij het hebben van huisdieren en bij het fokken.

Bijschrift toevoegen

Inmiddels is de pijn van het verlies van het mooie poesje wat minder scherp geworden en kan ik best wel weer genieten van alles wat wel goed gaat. Maar ik ben en blijf altijd erg alert op alles wat mis kan gaan,

Die pootjes van Qwibus. In volle overtuiging zich aan het groot drinken.

Ontroerend mooi! 

Foto gemaakt met mijn mobieltje. Ze lagen er zo schattig te zijn. Op de voorgrond het blauwzilveren katertje. Heel wijs ventje!

Deze stoel staat dus ook niet meer in de ren. Het was een fluitje van een cent voor Pip, ik noemde haar eerder wel Beertje en Picina en nu dus Beertje Pippeloentje, om omhoog te klauteren. Instinctief weet ze vast van het didactische principe van het nut van de herhaling. Ze was boven aangekomen, liet zich naar beneden glijden, maakte een landing op het kussen eronder en klauterde meteen weer omhoog. Ze was echt aan het oefenen.

Qizmo the Magnificent en 'Onzes'. Ik had de naam Pici Pollyanna voor haar in gedachten maar als ze blijft, kunnen we haar geen Polly gaan noemen. Zo heet ons hondje al. Misschien iets met Princess erin, of Precious of Pici of Picina. We zien wel. Er is geen haast. Al staat de afspraak voor hun vaccinatie al wel bij de dierenarts in de agenda. Voor de kerst is het altijd overal veel drukker.

Ze hebben nu prachtige blauwe oogjes. Zo jammer dat ik dat niet echt op de foto krijg.

Slaperige Pollyanna. Ik zit nu te denken dat ik de naam Picina, Italiaans voor kleintje, best wel leuk vind... Silfescian Precious of Princess Picina. Precious in de betekenis van dierbaar, verwijzend naar onze dierbare vorige maand overleden Pici, spreekt me ook wel aan.

Het maken van deze blog heeft wel wat voeten in de aarde. Zo is mijn mobieltje niet meer bruikbaar (gelukkig weer in orde gemaakt door de jongens van de KPN-winkel) en zo krijg ik waarschuwing op waarschuwing dat er te weinig geheugen is en een half uurtje geleden is zo waar deze pagina gecrasht. Alles weg en het advies kwam om maar een herstart te doen. Gelukkig had ik net het grootste deel opgeslagen. Nu kwam er weer een waarschuwing dus ik save dit maar weer even tussendoor.

Het zal je toch gebeuren dat je website, ook een beetje mijn kindje, het is een soort dagboek geworden, crasht of dit totale blog verdwijnt. Dat is ooit gebeurd! Ik had een blog bij Blog-nl o.i.d. en ik had er aardig wat stukjes ingezet. maar deed er al tijden niets meer mee. Bij een soort verhuizing van Blog-nl is een deel van alle blogs verloren gegaan w.o. die van mij. Wat een geluk dat ik het meeste toch al op mijn echte website had staan.

De twee blauwe kereltjes. Blauwe Abessijnen en Somali's krijgen een veel intensiever doorgekleurd dekje. Zo grappig dat de ene de gebruikelijke havermoutkleurige ondervacht gaat krijgen en het zilvertje de witte. En omdat hij kortharig is, heeft dat een heel ander effect. Zijn ticking begint al door te kopen. Somalikittens moeten daar meestal twaalf weken op wachten voordat de ticking bij hen zichtbaar wordt.

Ze proberen echt alles uit. Hier probeerde Qwibus in het traliewerk te klauteren.

En Petertje Pan blijkt geen hoogtevrees te hebben.

Toen ze over de rand wilden gaan balanceren heb ik ze maar weer op de begane grond gezet.

Niets mis met de melk van de andere moeder, lijkt Qwibus te zeggen.

Sijntje heeft 'haar klimpaaltje' even uitgeleend.

Libellenjacht. Dat speeltje intrigeert iedere kat.

Maar toen moest ze weer omlaag...

De poseersessie. Met moeder Lexie.

Met het tongetje van Pollyanna?? als teken van opwinding om dat spannende speeltje te kunnen pakken.

Helaas een tikje bewogen maar de anderen staan er zo leuk op.

Het eten gaat al zo goed!

Super behaaglijk. Je zou er zelf bijna bij kruipen ;-)

Actiefoto van Qwibus

En het kattenbakbezoek gaat ook al de goede kant op. Ik heb Pip zelfs al uit de kattenbak van de kattenkamer zien komen en die is best wel hoog. Op dat gebied hebben we nog wel een avontuur meegemaakt. Opeens had Polgara een zeer kontje en dat deed goed zeer ook. Doordat ze het steeds likte, maakte ze het nog erger ook (denk ik). Ik wist niet wat ik ervan moest denken. In de kattenbak lag wel een hele forse kittendrol maar die hoefde niet van haar te zijn. Ik zag ook geen sporen van diarree maar met een superschoon moedertje als Lexie kan zij alles hebben opgeruimd. Natuurlijk was het midden in de nacht en er moest iets gebeuren want dit was zielig. Ik dacht aan vaseline voor haar pijnlijke anusje maar dat had ik niet in huis. Nog wel twee verschillende soorten oogzalf. Die we voor Pici hebben gebruikt en een Caf die uit voorzorg in huis is. Maar zomaar een zalfje met antibiotica inzetten, durfde ik niet. Lang leven de spoedlijn van de dierenartsen hier - de dierenarts vond de Caf oogzalf een prima idee. En dat was het. De volgende ochtend zag het er weer vrij normaal uit en dinsdag was er al niets meer van te zien.

Vanavond mochten ze even op de weegschaal laten zien of ze echt wel goed groeien:

De zilvertjes wegen tussen de 612 en 654 gram en de kittens van Jewel, acht dagen jonger, wegen tussen de 528 en 552. 

Laatste nieuws. De zilvertjes klauterden al in de grote kattenbak en van de kleintjes stond Qwibus met de anderen gezellig mee te eten van een bord Carnibest. Daarna heeft hij en zijn broertjes nog een flinke hoeveelheid kittenmelk uit een flesje gedronken.