Bijna één week oud.

De kittens van Lexie doen het uitstekend. Dat komt ook vooral door de goede zorgen van mama Lexie. In het begin was ze onzeker en wilde ze mij er graag bijhouden maar inmiddels loopt ze me niet meer achterna en gaat ze uit zichzelf naar haar mandje terug. Instinctief weet ze nu ook dat ze niet doorlopend in de kraammand hoeft te zijn want in de natuur moet de moederpoes ook op pad. Op jacht en dat neemt wel even meer tijd in beslag dan hier even dat maaltje Carnibest of lamshart.
Aan moeders eetlust is niets aan te merken, gelukkig maar, want ze produceert heel veel melk. Soms worden moederpoezen misselijk met alle nare gevolgen voor haar eetlust en dus haar conditie en uiteindelijk de kittens. Ik ben ervan overtuigd dat de oorzaak daarvoor kan weggenomen door de moederpoes vrij kort na de bevalling (binnen 48 uur) te ontwormen. Ooit heb ik ergens gelezen dat door de hormonen van de bevalling cystes met wormenlarven geactiveerd worden en de ontworming kan voorkomen dat die larven zich kunnen ontwikkelen tot volwassen wormen die met hun eitjes via de moedermelk de kittens besmetten. Met de meest zorgvuldige ontwormingen en met de beste middelen (Banminth en Milbemax) kunnen besmettingen niet voorkomen worden en daarom worden de kittens ook iedere twee weken na hun vierde levensweek ontwormd.
De vuistregel voor de groei van kittens is ongeveer de verdubbeling van het geboortegewicht per week en daar gaan de twee eerst geboren kittens nu al overheen. De twee laatst geborenen moesten dat maar niet doen. Dan groeien ze te hard. Meer foto's etc. zet ik in hun nesttopic.

Het eerste kitten, draagt een rood bandje, woog bij de geboorte 101 gram, ze weegt nu 204;
het Somalipoesje had het laagste geboortegewicht, 98 gram, maar weegt nu 195; het derde poesje, met het meest zilveren gezichtje en dat me zo aan Sigismund van vroeger doet denken startte met 115 = is echt flink voor een poes woog vanmorgen even zwaar als haar broer die het hoogste geboortegewicht van allemaal had, 153 en nu 2009.

M'n foto's zijn niet echt indrukwekkend, sommige slaan wat gelig uit omdat het licht niet optimaal was, maar ze zijn even goed een leuke herinnering.

Er ontgaat Lexie niets.

Het eerste en het vierde kitten lijken heel veel op elkaar; daarom draagt de eerste een rood bandje.

De eerstgeborene

Het Somalipoesje.

Het poesje met het meest zilveren gezichtje.

En lest best, hun stoere broer.

De gelukkige mama.